Parwowiroza, znana również jako CPV (Canine Parvovirus) to globalny problem zdrowia psów. Szczególnie narażone są zwierzęta przebywające w miejscach o dużym zagęszczeniu, takich jak schroniska czy hodowle. Choroba dotyka głównie młode szczenięta i może prowadzić do poważnych konsekwencji zdrowotnych. Nawet jeśli nie wszystkie zakażone psy wykazują pełne objawy. Musimy pamiętać, że parwowiroza pozostaje wyzwaniem pomimo postępów w profilaktyce i leczeniu.
Spis treści
Medycznym okiem – co to jest parwowiroza?
To choroba wywołana przez wirusa CPV, który należy do rodziny Parvoviridae. Występuje w różnych wariantach (CPV-2, CPV-2a, CPV-2b, CPV-2c), a każdy z nich może powodować ostre krwotoczne zapalenie jelit i zapalenie mięśnia sercowego. Psi parwowirus po raz pierwszy zidentyfikowany został w latach 70. Rozprzestrzenił się na całym świecie i jest wysoce odporny na czynniki środowiskowe.
CPV atakuje szybko dzielące się komórki, zwłaszcza w układzie pokarmowym. Choroba prowadzi do uszkodzenia kosmków jelitowych i zaburzeń wchłaniania składników odżywczych. Wiremia, czyli obecność wirusa we krwi, zwykle występuje w pierwszych dniach po zakażeniu. Wirus może również przenikać przez łożysko, wpływając na ciężarne suki i ich potomstwo.
Parwowiroza objawy – na co zwrócić uwagę?
Wczesna identyfikacja objawów parwowirozy jest kluczowa dla skutecznego leczenia i ochrony zdrowia psa. Oto najważniejsze symptomy, na które powinniśmy zwrócić uwagę:
Jak zaczyna się parwowiroza?
1. Brak apetytu: Jeden z pierwszych i najłatwiejszych do zauważenia sygnałów. Pies może wykazywać brak zainteresowania pokarmem, co jest nietypowe dla zdrowego zwierzęcia.
2. Depresja i apatia: Zmiany w zachowaniu psa, takie jak brak entuzjazmu, zobojętnienie na otoczenie czy brak reakcji na bodźce, które wcześniej wzbudzały radość.
3. Biegunka: Może być łagodna na początku, ale często szybko staje się ciężka i krwista. Jest to szczególnie niebezpieczne, gdyż może prowadzić do szybkiego odwodnienia.
4. Wymioty: Częste i niepokojące, mogą występować razem z biegunką. Wymioty, podobnie jak biegunka, mogą powodować utratę płynów i elektrolitów. Zdecydowanie niebezpieczne dla zdrowia psa.
5. Odwodnienie: Zauważalne przez suchą skórę, zapadnięte oczy, suchość w jamie ustnej i nosie. Testem na odwodnienie może być delikatne pociągnięcie skóry psa – jeśli wraca ona wolno na miejsce, może to być znak odwodnienia.
6. Gorączka lub podwyższona temperatura ciała: Może wystąpić na wczesnym etapie choroby.
7. Szybka utrata wagi: W wyniku braku apetytu i utraty płynów, pies może szybko tracić na wadze.
8. Letarg: Pies może wydawać się wyjątkowo zmęczony, niechętny do zabawy lub ruchu.
Jeśli zauważysz którekolwiek z tych objawów, szczególnie jeśli występują one w kombinacji, niezwłocznie skontaktuj się z weterynarzem. Wczesna interwencja może znacznie zwiększyć szanse na szybką i skuteczną reakcję na leczenie, a także zapobiec poważniejszym komplikacjom zdrowotnym. Pamiętaj, że parwowiroza to poważna choroba, która wymaga natychmiastowej uwagi medycznej.
Czynniki predysponujące – co zwiększa ryzyko?
Do czynników zwiększających ryzyko parwowirozy należą stres, pasożyty, duże zagęszczenie zwierząt i złe warunki sanitarne. Szczególnie narażone są młode psy, często w wieku od 6 tygodni do 6 miesięcy. W badaniach nie zaobserwowano wyraźnych predyspozycji rasowych.
Parwowiroza u psa – leczenie
1. Płynoterapia: To nic innego jak uzupełnianie płynów organizmu psa, często przez kroplówkę. Jest to ważne szczególnie wtedy, gdy pies cierpi na wymioty lub biegunkę, co może prowadzić do szybkiego odwodnienia. Dzięki temu wyrównamy zaburzenia elektrolitowe i zapobiegniemy odwodnieniu. Istotne jest również monitorowanie i regulacja stężenia elektrolitów oraz glukozy we krwi.
2. Zwalczanie infekcji: W trakcie leczenia parwowirozy stosujemy antybiotyki o szerokim spektrum działania. Zwalczamy ewentualne, dodatkowe infekcje bakteryjne, które mogą pojawić się, gdy system odpornościowy psa jest osłabiony przez wirusa.
3. Środki przeciwwymiotne i przeciwbiegunkowe: Podajemy leki, które pomagają zredukować wymioty i biegunkę. Dzięki temu pies czuje się lepiej i może łatwiej przyjmować pokarm oraz wodę.
4. Wczesne podawanie pokarmów: Nawet w początkowej fazie choroby ważne jest podawanie pokarmów, jeśli trzeba to dojelitowo. To ważne, aby wspierać regenerację uszkodzonej śluzówki jelitowej i utrzymać psa w dobrej kondycji.
5. Hospitalizacja: Zalecamy hospitalizację psów z parwowirozą, aby zapewnić im ciągłą opiekę i monitorowanie. Przeżywalność hospitalizowanych psów jest znacznie wyższa. Istnieje jednak również możliwość leczenia ambulatoryjnego, czyli w domu, jeśli stan psa na to pozwala.
Leczenie parwowirozy to złożony proces, który wymaga dokładnego monitorowania i różnorodnych interwencji, aby skutecznie wspierać zdrowie i dobre samopoczucie psa.
Szczepienia szczeniąt – pierwsza linia obrony
Szczepienia to kluczowy element w zapobieganiu parwowirozie, a ich znaczenie w opiece nad Twoim psem jest nie do przecenienia. Oto, co musisz wiedzieć:
- Szczepienie szczeniąt: Zaleca się rozpoczęcie szczepień przeciwko parwowirozie między 6. a 8. tygodniem życia szczenięcia, z powtórzeniem co 2-4 tygodnie, aż do osiągnięcia przez szczeniaka wieku 16 tygodni. Następnie szczepienie powinno być powtórzone w wieku 6 miesięcy lub 1 roku.
- Szczepienia psów: Jeśli Twój dorosły pies nie był wcześniej szczepiony, powinien otrzymać dwie dawki szczepionki w odstępie 2-4 tygodni.
- Rewakcynacja: Zaleca się powtarzanie szczepień co 3 lata, aby utrzymać odporność psa na parwowirozę.
- Szczepionki multiwalentne: Te szczepionki oferują ochronę przed różnymi wariantami wirusa CPV, co zapewnia szeroki zakres ochrony dla Twojego psa.
Szczepienia to prosta i skuteczna metoda, aby chronić Twojego psa przed poważnymi chorobami. Regularne szczepienia to nie tylko troska o zdrowie Twojego pupila, ale też spokój ducha dla Ciebie.
Czy parwowiroza jest groźna?
Parwowirusowe zapalenie jelit stanowi poważne zagrożenie dla zdrowia psów, szczególnie młodych. Pomimo dostępności skutecznych szczepionek, choroba ta nadal stanowi wyzwanie. Wczesna diagnoza i kompleksowe podejście terapeutyczne są kluczowe, jednak brak jednolitego protokołu leczenia utrudnia walkę z chorobą. Skuteczna profilaktyka i odpowiednia reakcja na pierwsze objawy kliniczne mogą znacząco zwiększyć szanse na skuteczne leczenie i ochronę zdrowia naszych czworonożnych przyjaciół.
Czy człowiek może zarazić się parwowirozą?
Parwowiroza jest chorobą specyficzną dla psów i nie przenosi się na ludzi. Wirus parwowirozy, chociaż bardzo zaraźliwy wśród psów, jest całkowicie dla nas bezpieczny.
Jednak ważne jest, aby pamiętać o utrzymaniu odpowiednich środków higieny, zwłaszcza jeśli opiekujesz się psem chorym na parwowirozę. Mycie rąk i unikanie bezpośredniego kontaktu z wydzielinami psa (np. kałem) są kluczowe, aby zapobiec rozprzestrzenianiu wirusa wśród innych psów.
Czy parwowiroza jest uleczalna? – podsumowanie
Parwowiroza to jedno z najczęstszych wyzwań zdrowotnych, z jakimi mogą mierzyć się psy, zwłaszcza te do 6. miesiąca życia. Mimo dostępności skutecznych szczepionek, choroba ta wciąż pozostaje problemem. Diagnozowanie parwowirozy jest zazwyczaj proste dzięki charakterystycznym objawom i dostępnym testom laboratoryjnym.
Wyzwanie w leczeniu parwowirozy polega na braku jednolitego protokołu terapeutycznego. Obecne metody leczenia skupiają się głównie na łagodzeniu objawów i zapobieganiu powikłaniom, takim jak dodatkowe infekcje. Niejednokrotnie choroba mimo szybkiego i odpowiedniego reagowania zakończyła w możliwie najgorszy sposób.
Dlatego też niezwykle ważne jest, aby właściciele psów przestrzegali zaleceń dotyczących regularnych szczepień. Szczepienia to najskuteczniejszy sposób na zapobieganie tej chorobie. Prawidłowo przeprowadzona i utrzymana w czasie immunizacja jest kluczem do kontrolowania parwowirozy i ochrony zdrowia naszych czworonożnych przyjaciół.
Bibliografia:
- Cotmore S. F., Agbandje-McKenna M., Chiorini J. A. i in.: The family Parvoviridae. Arch. Virol. 2014, 159, 1239-1247
- Buonavoglia C., Martella V., Pratelli A. i in.: Evidence for evolution of canine parvovirus type 2 in Italy, J. Gen. Virol, 2001, 82, 3021-3025.
- Castro T. X., Miranda S. C., Labarthe N. V. i in.: Clinical and epidemiological aspects of canine parvovirus (CPV) enteritis in the State of Rio de Janeiro, 1995-2004. Arq. Bras. Med. Veterinária E Zootec, 2007, 59, 333-339
- Houston D. M., Ribble C. S., Head L. L.: Risk factors associated with parvovirus enteritis in dogs, 283 cases (1982-1991). J. Am. Vet. Med. Assoc, 1996, 208, 542-546.
- Wójcik A., Ziętek J., Winiarczyk S.: Parwowiroza psów–problem wciąż aktualny, Med. Weter 2019, 75 (8), 472-479.